در ارتباطات غیر کلامی، رنگها یکی از سریعترین روشهای انتقال پیام و معنی هستند که بدون رد و بدل کردن حرف و کلامی، میتوانند مفهوم مشخصی را منتقل نمایند. برای مثال رنگ چراغ راهنمایی رانندگی حامل پیام واضح و مشخصی برای رانندگان است.
بر این اساس رنگها در آیینهای مذهبی نیز نقش به سزایی ایفا میکنند. مثلا در تعزیهها و آیینهای مذهبی، رنگ قرمز نماد نیروهای شر بوده است و یزیدیان و سپاهیان شام (به خصوص شمر بن ذی الجوشن) همواره قرمزپوش هستند. در مقابل رنگ سبز هم نماد قداست و پاکی و طهارت است، برای همین همواره ائمه و اصحاب و یارانش به رنگ سبز نمایش داده میشوند.
همچنین در آمادهسازی و تزئینات محل برگزاری مراسم عزاداریهای مذهبی نیز غالبا از رنگ مشکی با ترکیب رنگ سبز استفاده میشد و تنها رنگ قرمزی که قابل مشاهده بود، پرچمهای “یا حسینی” بود که به نشانه خون به ناحق ریخته شدهی سیدالشهدا روی دیوارها نصب میشد، پرچمی که حتی بر فراز گنبد طلایی امام حسین (ع) نیز خودنمایی میکند و نمادی از ثارالله (خون خدا) است.
اما در عزاداریهای سالهای اخیر، به شکل عجیب و متحدی این روند شناخته شده و مفهومی تغییر کرده و دیگر نشانی از رنگ سبز وجود ندارد و رنگ اکثر تکایا و حسینیهها، رنگ قرمز است که به شکل سرخ و آتشین نورپردازی و صحنه آرایی شدهاند. اینگونه صحنه پردازیهای متحد الشکل بسیار سئوال برانگیز است و در ذهن هر بینندهی آگاهی این سئوال را ایجاد میکند که چرا رنگ سبز از حسینیهها حذف شده و چرا تکایا به رنگ سپاه یزید و شمر و حرمله و خولی و سنان درآمده است؟!
این سئوال وقتی مهمتر میشود که بدانیم رنگ مورد علاقه شیطان پرستان نیز ترکیب مشکی و قرمز است (چون شیطان از آتش آفریده شده است). برای همین شیطان پرستان با پوشیدن لباسهای سیاه و قرمز و استفاده از نمادهایی با این ترکیب رنگ، شدت ارادت خود را به شیطان نشان میدهند.
بنابراین اگر فرد غیر مسلمانی تصویری از مراسم سوگواری محرم ببیند، العیاذباللـه تصور میکند که مراسم مخصوص شیطان پرستان در حال برگزاری است! حالا اگر صدای اوپس اوپس نوحهخوانی هم پخش شود، احتمال شکلگیری این تصور بیشتر میشود!
آیا این استحاله و تغییر وضعیت بر اساس غفلت صورت گرفته است یا…؟!
سیدحسین قوامی/ ششم محرم الحرام ۱۴۴۰